‘Ach, hou alsjeblieft zelf je mond! Als er toch alleen maar onzin uitkomt, hoef ik het niet te horen!’ Het gaat over en weer. Vriendlief en ik steggelen ook weleens, zo ziet u maar. Het is ook niet makkelijk zo met vier kids. Dan heeft de één weer last van de ander, dan zit de ander weer eens in het vaarwater van de één, en als het echt tegenzit is het vier tegen elkaar in plaats van mét elkaar.
Er is me verteld dat het zo ook gewoon gaat bij ‘normale’ gezinnen. De gezinnen die gewoon een papa én een mama thuis hebben. Dat daar ook weleens wat voorvalt en dat er daar ook genoeg gesteggeld wordt. Alleen dan heb je sámen kinderen. En daar zit ‘t ‘m nu juist. Hij heeft jongens, ik meiden. En dat lijkt soms een wereld van verschil. En waar we er meestal wel om kunnen lachen samen, wil het ook weleens voorkomen dat, wanneer de kids het allang hebben bijgelegd, wij er alsnog samen woorden over krijgen.
Zoals nu. Hij zit op de bank, boos en vooral lekker koppig en ik ben verkast naar mijn werkkamer, waar ik ineens bedacht dat een column niet altijd alleen maar leuk hoeft te zijn, maar ook weleens heel eerlijk mag.
Zoals nu dus.
Nu ben ik een vrouw, ik weet het. We zijn over het algemeen zachter zegt men. De man des huizes tolereert veel, maar is consequent, de vrouw daarentegen is strenger, maar minder consequent. Of het allemaal waar is wat men daarover zegt, weet ik niet. Maar mag ik potverdorie ook een keer de sussende factor zijn? Ietsje minder streng? Ietsje meer met die knipoog?
Blijkbaar niet, want vooralsnog zit vriendlief nog altijd koppig op de bank en ik mokkend achter mijn laptop. Ieder huisje zo zijn kruisje.
Fijn weekend allemaal.
Foto's:
