Het klassieke pact met de duivel, een computer die op hol slaat, een dag op het werk die uit de hand loopt. Onderwerpen die allemaal voorkomen in de verhalenbundel ‘One for the birds’, het debuut van de in Schijndel geboren en getogen Silvia van Gimst. Of zo je wil Lily Mitchell, het pseudoniem waaronder ze schrijft. In het kader van het kunst- en cultuurweekeinde verzorgt ze om 11.00 uur een boekpresentatie en signeersessie bij Blz. aan de Markt.
De in 1976 geboren oud-Schijndelse die tegenwoordig in Den Bosch woont is nogal een laatbloeier. Weliswaar is ze van jongs af aan fanatiek lezer van vooral griezelverhalen in de trant van Steven King. “Vroeger was ik echt bang voor de dood, hield ie me echt bezig. Misschien is het griezelverhaal voor mij wel een manier om angsten te bezweren. Dood, liefde, verraad, het zijn de thema’s waar ik van houd.”
Zelfs het idee dat ze zelf eens moest gaan schrijven, bestond al lang. Maar pas op haar 35e besefte ze dat het er wel nooit meer van zou komen, als ze nu niet zou beginnen.
En dus zette ze zich achter de computer en schreef een vampierenroman. “Het boek was af, het manuscript belandde op de plank. En daar bleef het liggen, want ik had achteraf zelf het idee dat een beetje te hoog gegrepen was”, laat ze merken zelfbewust te zijn.
Verhalen schrijven, dat zou misschien beter gaan. Twee jaar geleden had ze een rare droom, waarin ze Marc Bolan, de voorman van de band T-Rex, tegenkwam. Hoewel ze niet van dezelfde tijd zijn, Silvia was een jaar oud toen Bolan overleed, is ze een groot fan van hem. “Beginnen na een droom, het is misschien een cliché. Ik heb hem meteen opgeschreven. Toen ik het herlas, dacht ik dat het mooier kon, uiteindelijk heb ik het verhaal een paar keer bewerkt. En ik bedacht me dat het in het Engels misschien nog beter zou klinken. Ik vind dat nu eenmaal een hele mooie taal. Natuurlijk is er uiteindelijk een professionele tolk-vertaler over het boek gegaan, want het moet wel goed zijn.”
Ze liet haar verhaal aan een aantal vrienden lezen. “Kritische vrienden die een eerlijke mening geven”, zegt ze zelf, “want ik weet ook wel dat de meeste mensen die je kent geneigd zijn altijd te zeggen dat ze dingen heel goed vinden.” En die kritisch omgeving vond dat ze talent had. Ze schreef meer verhalen, allemaal in het Engels, tot ze er twintig bij elkaar had.
Al was ze dit keer meer overtuigd van de kwaliteit van haar product, opnieuw belandde het manuscript in een la. Het liefst zou ze het uit laten brengen door een serieuze uitgever, maar ze wist inmiddels wel dat daar heel veel bij komt kijken. En in eigen beheer uitbrengen, dat is ook lastig.
Toevallig kwam ‘Heel Nederland schrijft’ voorbij. Uitgever Godijn uit Hoorn ging onder de naam ‘Boek 10’ tien boeken uitgeven van nieuw Nederlands talent. Zonder enige verwachtingen stuurde ze het manuscript op. “Ik dacht echt dat ik van mijn stoel afviel toen ik na een paar weken bericht kreeg dat ik was geselecteerd. Later hoorde ik dat de uitgeefster in eerste instantie vond dat ze maar niet aan Engelse boeken moest beginnen. Toen ze het eenmaal gelezen had, dacht ze er anders over.” Zelf vindt ze een van haar sterke punten dat ze erin slaagt verhalen een onverwacht einde te geven.
Dat ze zichzelf niet al te serieus neemt, blijkt ook al uit de titel van het boek: ‘One for the birds’. “Als de paarden vroeger een vijg lieten vallen, pikten de vogels er de zaadjes uit. ‘One for the birds’, zeiden de Engelsen dan. Ofwel het afval. Niet dat ik mezelf naar beneden wil halen, maar ik vond het gewoon een mooi klinkende, relativerende titel. Het is tenslotte geen literair meesterwerk, wel iets dat je voor je lol kunt lezen.” Zoals ook het pseudoniem vooral mooi klinkt. “De naam Silvia van Gimst boven een Engelstalig boek, voor mijn gevoel klopt dat niet. Toen ik in Dordrecht aan het water zat kwam er een boot voorbij: de Lily Mitchell. ‘Dit moet het zijn’, wist ik meteen.”
De tien geselecteerde schrijvers moesten van hun uitgevers hun doelen opschrijven. “Sommigen willen 10.000 boeken verkopen. Ik had opgeschreven tevreden te zijn met 500. Voor mij is het belangrijk dat ik dingen doe die ik leuk vind. Dat doe ik ook, ik ben kunstenaar en fotograaf. Helaas allemaal dingen waar ik bijna niks mee verdien. Ik moet er gewoon twee baantjes bij doen.” Toch wil ze blijven schrijven. Op dit moment is ze bezig met verhalen voor kinderen.
Foto's:
