Yes, ze mogen weer van zolder. De dozen met versiering, de kerststal en de kerstverlichting. Ondanks dat bij ons de decembermaand bol staat van verjaardagen, drukte op school, werk en thuis, brengt de dag dat mijn kerstversiering naar beneden komt toch rust.
Vraag me niet waarom, maar het is een ‘zen-momentje’ voor me. Lekker muziekje aan, boom mooi neerzetten, alle ballen uit de doos en dan beginnen met de kerstlampjes. Lekker fröbelen en gezellig maken.
Ieder jaar berg ik het lange snoer met lampjes heel zorgvuldig op, om ergernis het jaar erop te voorkomen. Maar afgelopen jaar ben ik verhuisd en bij vriendlief ingetrokken. Die verhuizing ging nogal, laat ik zeggen lomp en snel. Dozen werden volgepropt en opgestapeld in zijn schuur. En zo is het dus blijkbaar ook gegaan met mijn dozen kerstreut.
Wanneer ik de entourage rondom het versieren van mijn kerstboom traditioneel in orde heb en aan de kerstverlichting wil beginnen, slaat mijn humeur acuut om.
F*ck, helemaal in de knoop. Maar dan ook helemaal. Zucht. Ik probeer in alle rust het snoer te ontknopen, maar waar ik er aan de ene kant een stukje van vrij maak, zit dat rotding aan de andere kant nog erger in elkaar dan eerst. Bah.
Ik smijt het in een hoek. Weg ‘zen-moment’, en geïrriteerd vertrek ik naar Intratuin voor een nieuwe. Geen zin in gedoe. Bij de kerstafdeling verdwaal ik tussen de honderden verschillende soorten verlichting, dus pas twee uur later kom ik thuis met mijn nieuwe doosje lampjes.
Maar als ik binnen kom is de kerstboom opgetuigd! De lampjes die ik zojuist nog heb vervloekt hangen nauwkeurig in de boom en mijn ballen glinsteren. Vriendlief kijkt me trots aan.
Mooi he? Ja, ik dacht ze had er vast geen zin meer in, dus heb ik het maar even afgemaakt.
Waar was jij eigenlijk?
Uh…ik? Ik was… ach laat ook maar.
Flore
Foto's:
