Joey van Engeland (31) werd geboren in Den Bosch en groeide op in Gemert. “Ik had een gewoon leven en was een gewone jongen tot mijn negende levensjaar. In december 1994 werd ik door een auto aangereden. Ik heb lang in coma gelegen en daarna moest ik alles weer opnieuw leren bewegen.”
“Na het ongeluk heb ik vierenhalve maand in coma gelegen. Heel wat jaartjes revalideren volgden. Nu ben ik zover dat ik zelfstandig woon met begeleiding. Daar ben ik best trots op. Eigenlijk gaat de revalidatie nog steeds door: zo doe ik oefeningen bij fitness-fysio. Deze oefeningen doe ik ook thuis. Met mijn broer heb ik goed contact, met mijn zus minder. Zij heeft namelijk veel conflicten gehad met mijn ouders, die ik nog wel vaak zie. Met hen heb ik dan ook goed contact.”
Zelfstandigheid
“Omdat ik na het ongeluk jarenlang heb moeten revalideren, heb ik sinds die tijd op school niet veel kunnen leren. De lagere school heb ik nog afgemaakt, maar mijn
vervolgonderwijs, dat ik op de
Mytylschool in Eindhoven heb gevolgd, niet. Ik heb op school
gezeten totdat ik vijftien jaar was. Vervolgens ben ik naar de Koordeleij in Tilburg gegaan, omdat ik daar zou gaan leren om zelfstandig te leven. Dat ging echter helemaal mis en het leek er wel een strafkamp. Om die reden heb ik me op laten nemen in de psychiatrie. Ik was de weg helemaal kwijtgeraakt.
Gelukkig werd ik in de psychiatrie goed opgevangen. Vandaaruit is het me gelukt om met hulp van Frank Wiendels zelfstandig te gaan wonen. Dat zelfstandig wonen gaat goed. Ik kom zelf mijn bed uit, ik doe zelf de was en ook een groot deel van mijn eigen administratie. Bij het douchen en het koken krijg ik hulp, net als bij het ontbijt ’s ochtends. Ik vind dat je alles zelf moet doen wat je zelf kunt doen. Hulp krijgen vind ik na al die jaren nog steeds lastig, maar het is wel nodig. Ik heb een oproepsysteem waarmee ik hulp kan inschakelen, maar soms lijkt het alsof deze hulp vanuit Groot-Brittannië moet komen…”
Verkeer
“Ik houd de gebeurtenissen in de wereld goed bij, zoals bijvoorbeeld in Amerika en Groot-Brittannië. Ook de bankwereld vind ik interessant. Zelfrijdende auto’s vind ik een erg mooie ontwikkeling en ik hoop dat dit op termijn ook een mogelijkheid wordt voor rolstoelers. Het verkeer zoals het nu is, is soms lastig.
Op mijn weg naar het werk zijn er veel kinderkopjes en bochten. Die veroorzaken dan spastische reacties en die worden niet altijd begrepen door automobilisten. Ik geloof wel dat ze met mij meeleven.”
Kansen
“In 2010 ben ik bij Netstitch gekomen. Ik heb hier twee certificaten gehaald, één voor verkoopadministratie en één certificaat voor het ontwerpen van websites. In totaal ben ik hier ongeveer drie jaar mee bezig geweest. Op dit moment werk ik drie dagen per week van negen uur tot vier uur. Ik onderschrijf de doelstellingen van Netstitch en ben hier ook gebleven om het bedrijf overeind te houden. Netstitch geeft mensen die een beperking hebben, kansen om mee te doen in de maatschappij. Ik geef me graag voor honderd procent. Natuurlijk ben ik wel wat langzamer dan anderen vanwege mijn verminderde handfunctie. Dit zal ook niet meer verbeteren, maar het wordt volledig geaccepteerd. De omgang met collega’s is een ander verhaal. Zij begrijpen mij soms verkeerd en doen dan precies het tegenovergestelde van wat ik wil. Maar ik weet waarvoor ik ben aangenomen en daarvoor zet ik me zo goed als ik kan in.”
Dit is een verhaal uit de Krachtenbundel.
“Wat Joey zo krachtig maakt is dat hij een echte doorzetter is. Na hetgeen hij op jonge leeftijd heeft meegemaakt, heeft hij een lange weg afgelegd om te komen waar hij is. Zijn humor en kijk op het leven maken dat ik hem niet meer vergeet en alleen bewondering kan hebben voor Joey.”
Rob Smolders
arbeidsdeskundige
UWV
Foto's:
