Goed chagrijnig neem ik plaats achter mijn laptop. Het is tijd voor mijn eerste column van 2017 en ik kan er niets aan doen, maar mijn humeur zorgt ervoor dat het niet gezellig is. Ik ben nu al moe ben van het geneuzel. Het geneuzel van al die mensen om me heen die klagen over het weer, klagen over de drukte op de weg, klagen over werk en klagen over kinderen die puberen of weet ik wat.
En het irriteert me mateloos. We hebben net de decembermaand achter de rug. De maand waarin we ons dompelen in cadeaus, veel eten en drinken, familie en vrienden liefde. Niet zo vervelend toch?
Precies! Ik keek in de week voor oudejaarsdag het jaaroverzicht van het NOS-journaal. Natuurlijk heb ik het hele jaar door gevolgd wat er gebeurde in landen zoals Syrië. Hoeveel vluchtelingen er probeerden te ontkomen aan terreur en verderf door op veel te kleine bootjes te stappen om naar andere grenzen te komen.
De discussies die daarover ontstonden, de onschuldige levens die gelaten zijn in Brussel, in Berlijn en in Nice. De beelden van bebloede kleine kinderen die niets meer hebben dan de kleren die ze aan hebben. De verkiezingen, de uitspraken van Wilders en onze minister-president.
Tijdens zo’n jaaroverzicht krijg je alles in één keer voor je kiezen. Ik was er niet alleen stil van, maar ook nog eens verdrietig.
En terwijl ik nog maar een kerstkransje in mijn mond stopte, omdat het nu eenmaal voor mijn neus stond, heb ik de tv uitgezet en ben ik maar een spelletje gaan doen met de kinderen voor de open haard in mijn mooie huis met veel te grote kerstboom. Oh wat hebben we het slecht.
En nu zijn we twee weken verder in tijd en klaagt men over het weer en over ander geneuzel. Ik zou willen zeggen; ga op uitzending gemist nog maar eens het jaaroverzicht van 2016 bekijken. U zult zien, dan hebben we niets meer te klagen. Of in ieder geval een heel stuk minder.
Flore
Foto's:
