Dorpsschrijver en bescheiden zijn, is soms een onverzoenbare combinatie. Dat werd me duidelijk toen ik op de nieuwjaarsreceptie het boekje te zien kreeg dat naar aanleiding van jouw vertrek werd samengesteld. In dat boekje schitter ik namelijk door afwezigheid. Gewoon omdat ik niet wist dat dit project gaande was en niemand er blijkbaar aan heeft gedacht dat een dorpsschrijver misschien toch wel thuishoort in een dergelijke uitgave. Daarom wil ik je graag alsnog mijn eigen afscheidsboodschap overbrengen.
Ik kom uit een land waar burgemeesters om de zoveel jaar, verkozen worden door de bevolking. Ze staan met andere woorden per definitie dicht bij hun achterban. Geen stad of dorp haalt het immers in zijn hoofd om een impopulaire, afstandelijke, enigmatische, niet-communicatieve burgervader of -moeder te kiezen.
Toen ik deel ging uitmaken van Schijndel, besefte ik dat het burgemeesterschap in Nederland op een andere manier ingevuld wordt. Het Rijk bepaalt. Als bevolking moet je dus maar afwachten wie er de komende jaren je belangen gaat behartigen, je wensen gaat invullen, je hoop gaat vervullen en je zorgen gaat delen.
Met jou kwam er een burgemeester die al het bovenstaande op een ongeëvenaarde wijze wist te doen. Jij was de burgermoeder waar het dorp behoefte aan had. Jij slaagde erin om er op alle (belangrijke en minder belangrijke) momenten te zijn. Je wist elke gesprekspartner het gevoel te geven dat hij of zij er daadwerkelijk toe deed. Je luisterde echt en wist steevast wie je voor je had. Je hoefde iemand maar één keer ontmoet te hebben of je noemde hem of haar de volgende keer al bij naam. Zo maakte je elk van ons groter. Belangrijker. Je gaf elk van ons het gevoel dat we ertoe deden.
Tijdens je afscheidsreceptie vertelde je vader ons dat hij en je moeder moesten huilen telkens als je leven een ingrijpende wending nam: de eerste tranen vloeiden toen je wethouder van Den Bosch werd, de volgende toen je burgemeester van Schijndel werd en de laatste tranen dienden zich aan toen je een dag voor hun huwelijksverjaardag – die je blijkbaar steevast met hen vierde – kwam vertellen dat je borstkanker had. Jouw ouders huilden om de mooie en minder mooie momenten die hun dochter meemaakte. In Schijndel leefde iedereen mee met wat jij als vrouw en burgemeester doormaakte.
De nieuwjaarsreceptie afgelopen week deed wat vreemd aan, zo zonder jou. Waarnemend burgemeester Fränzel ziet er als een aimabel man uit en deed zijn best. Het nam niet weg dat we jou missen. In Reuzel-De Mierden krijgen ze een bijzondere waarnemend burgemeester. Heel even heb ik nog overwogen om hen dat ook daadwerkelijk duidelijk te maken. Maar jou kennende weet je hen daar ongetwijfeld binnen de kortste keren wel zelf van te overtuigen…
Hartelijke groeten en het ga je goed!
Gerda Baeyens
Foto's:
