Pap, je gelooft het nooit! Waar ik ben opgegroeid met mooie ‘sing-a-song’ achtige muziek, Bob Dylan, Fleetwood Mac etc, stond ik gisteren tussen 40.000 andere mensen die uit hun plaat gingen op de beats van Afro-Jack, Hardwell, Armin van Buuren en nog meer van die soort namen.
En weet je wat, het was te gek! Het concept alleen al is subliem. Drie locaties in Nederland, waar de grootste Nederlandse DJ’s met helikopters tussen rouleren. Vandaar de naam: Flying Dutch (ik denk: ik leg het effe uit, anders snap je het wellicht niet ;-)).
Wij stonden in Eersel op het E3-strand. Zonnetje en een strakblauwe lucht, gezellige mensen, muziek en biertjes. Het volk is divers. Niet wat je direct bij Dylan treft.
Van jong tot verbazend oud stonden ze te swingen op het bombastische ritme dat uit de boxen schalde. Ik heb mijn ogen uitgekeken.
En de sfeer was ultiem. Zelfs toen de lucht boven het terrein dreigend zwart werd en er enkele minuten later geen muziek meer uit de boxen kwam, maar het knetterde in de lucht van het onweer, bleef men lachen.
Al het volk in poncho’s en door. Tot aan mijn enkels stond ik in de blubber op mijn witte gympies, maar het hinderde me niks.
Vuurwerk knalde boven het podium uit toen Hardwell afsloot samen met Guus Meeuwis. Toch twee verschillende werelden die daar samenkomen. Ben bijna benieuwd hoe Dylan klinkt als Hardwell of Tiësto er een uurtje mee aan de slag gaan.
Ik ben van origine geen die-hard festivalganger. Wel eens naar Paaspop geweest natuurlijk, wat ik overigens ook te gek vond, maar na gisteren ben ik toch wel om.
Ik heb echt genoten.
Ik zeg… volgend jaar weer! Ga je een keer mee pap? Gewoon omdat het kan! (en ik dat natuurlijk heel gaaf zou vinden)
Flore
Foto's:
