300 woorden
Trots als een pauw kwam ze thuis. Mijn oudste dochter van elf. Ze had een brief van school bij zich waarop de data stonden aangegeven van de open dagen op de middelbare scholen in de regio. Oftewel de ‘grote school’.
Slik, de grote school alweer. Ik weet nog zo goed dat ik haar handje in de mijne klemde toen ik haar voor de eerste keer naar de kleuterschool bracht. Ik met tranen in mijn ogen, maar die kleine dappere dame met een lach van trots en glunderende oogjes. Klaar voor haar grote avontuur. En nu komt ze met dezelfde glimlach thuis. Ze zit pas in groep zeven, maar ze mag al gaan oriaenteren.
Dus daar liepen we. Het idyllische ‘hand in hand’ kon ik dit keer wel vergeten, want super voor schut natuurlijk. En wanneer ik doorvroeg bij bijvoorbeeld de leerkracht Engels over lesmethodes had haar blik me net zo goed kunnen doden. Om nog maar te zwijgen over haar non-verbale houding naar me, op het moment dat ik even met een andere vader in gesprek stond over de lastige keuze waar we over een jaar voor staan.
“Mam, echt…. Gedraag je! Jij vraagt zo’n stomme en super voor schutte dingen.” Uhm, juist ja.
Ik ben ook echt heel voor schut.
“ En nog eens iets, het is niet jouw keuze hae, maar de mijne. Ik ga toch naar de school waar ik het ‘t leukste vind, en dus absoluut niet naar die ene saaie waar ze niet eens met een digibord werken. “
Nee schat, natuurlijk niet. Je mag ook zelf kiezen.
Kortom, het is niet alleen een nieuwe fase voor mijn dochter, maar ook voor mij.
En gelukkig heb ik nog een jaar, want alleen al het idee dat ik haar moet uitzwaaien terwijl zij op haar fietsje naar de ‘grote school’ vertrekt, zorgt voor wederom tranen in mijn ogen.
Flore