De enige cactus die ik me kan herinneren in mijn jeugd is die van mijn ouders. Een plant minstens twee keer zo groot als ik. U kunt zich daar vast geen voorstelling van maken, maar het is echt waar. Het is een enorme plant die gestut wordt met stokjes om hem stabiel te houden.
Mijn ouders hebben hem, naar het verhaal luidt, ooit cadeau gekregen in een piepklein potje. De totale hoogte was een kleine zeven centimeter. Nu, zeg 35 jaar later, reikt hij tot aan het plafond van hun woonkamer.
Eerlijk? Ik vond het altijd maar een rare plant. Ik bedoel, wie zet er nou een cactus in zijn huis? Een groenig prikkelding, waar zelden tot nooit een bloem in bloeit en waar je jezelf alleen maar aan kan prikken? Wat is daar in godsnaam leuk aan?
Maar de cactus is deel van mijn jeugd zogezegd en inmiddels tamelijk ‘hot’. Wie tegenwoordig een cactus heeft is helemaal hip. Bij Intratuin en de luxe bloemist staan er tafels vol met deze prikkelplanten. En vergist u zich niet hoor, want voor een beetje cactus betaal je ook nog eens gerust 80 euro.
Dus inmiddels ben ik om en kreeg ik ook drie kleine lieve cactusjes in kleine hippe potjes.
U snapt dat ik natuurlijk weiger onder te doen voor mijn ouders, dus met mijn groenste vingers probeer ik deze prikkelvrienden te verzorgen. Dus op de juiste plek in huis, met de juiste hoeveelheid voeding en water. Maar ik ben er niet zo goed in, want er is er al een dood. En dat is best knap voor een cactus.
Dus vooralsnog groeien ze niet. Niet of in ieder geval niet waarneembaar. Ik zal dus veel geduld moeten hebben.
Maar ik beloof u plechtig dat ik over 30 jaar een foto stuur van mijn stekelvriendjes, zodat u kunt zien dat ik er oprecht mijn best voor heb gedaan. Mits ze nog leven dan 😉
Flore
Foto's:
