Mijn huis staat te koop. Nou ja, niet echt mijn huis, maar dat van mijn ex-man, de vader van mijn meisjes.
Het huis waar ik dus tien jaar gewoond heb, waar ik hele gelukkige jaren heb gekend, mijn kinderen heb gekregen en waar ze leerden lopen, fietsen, praten en nog zoveel meer.
Het bord in de tuin is groot en op Funda vind ik foto’s van de woonkamer met de bank waar ik op zat, de keuken waar ik kookte en de tuin waar ik zo graag was.
Het is raar. Mijn scheiding is al zeven jaar geleden. Mijn ex en ik zijn ‘maatjes’ voor zover je daarover mag spreken en de pijn is allang niet meer. En toch steekt het!
Het voelt namelijk als mijn thuis, met muren waartussen ik geborgen was. Waar ik de sleutel blind in het slot stak en met mijn ogen dicht de weg vond.
Ik was zestien toen mijn ouders verhuisden van Vught naar Schijndel. Op mijn kleine zolderkamertje in Vught schreef ik een klein gedichtje op de muur als ‘afscheid’. Om de muren te bedanken en mijn verdriet een plek te geven.
Nu ben ik zevenendertig en voelt het weer zo. Ook al woon ik er allang niet meer. Ik zou alle muren willen volkladden met teksten, de vloer willen kussen en de sleutel inlijsten.
Want nu komen er binnenkort andere mensen in en is het echt helemaal niet meer van mij. Binnenkort haal ik er mijn allerlaatste spullen weg en pak ik alle herinneringen in een doosje. Kijk ik nog een keer heel goed in het rond en zal ik zeker weten een traantje wegpinken.
Ik weet het, ik ben een sentimentele trut, maar het interesseert me lekker niks. Dit was MIJN huis.
Dus dag mooi huis! Ik neem al onze herinneringen samen mee.
Flore
Foto's:
