THEATER

PrietJanPraat
Sophie Fleur Verbiesen en Petra Kagchelland, twee moeders uit Rosmalen, gaan het theater in… Tenminste, de verhalen van Sophie gaan het theater in. Ze schrijft vaak in haar columns (Viva Mama & Klets van ons eigen) over het moederschap, over haar turbulente gezinsleven. Enfin… je kan het zien als een soort van biografie van haar gezin.

Ze schrijft over ‘munne mens’, haar man dus, en over haar kinderen en dan vooral over de 24- uurs beleving die ze ervaart met: “Ons monster, de vrolijke sloper, de brokkenpiloot en de prinses”. Voorwaar geen sprookjesfiguren, het zijn benamingen die in de loop van de tijd zijn ontstaan en verkregen voor haar kroost. En dat alles in combinatie met de belevenissen van dit gezin, gaat naar het theater.
Met een soort van ‘bijna jaloezie’ las ik de plannen van deze twee dames. Sophie ken ik. Ze is ook zo’n stuiterballetje (gelukkig weet ze het zelf ook). De appels vallen nu eenmaal nooit niet zover van de boom, ook nu niet. Weet je, al zouden de verhalen van al haar columns maar vijftig procent op waarheid berusten, dan nog kon je er nog met het grootste gemak een avondvullende voorstelling of speelfilm van maken.
Een beetje in een dromerig sfeertje zag ik, als opa, onze kroost van onze kroost… En jawel.. Wij hadden ook een theaterstuk of een film kunnen maken, zeker weten. Toen, en nu. Maar dan anders, denk ik.. Van stuiterbal tot knuffelaar..
Of op karakter bijvoorbeeld.. Fien bijvoorbeeld, die moet als ze buiten haar boekje gaat voor straf ‘in de hoek’. En soms gebeurt dat dus, ook bij opa en oma… Ook deze week. Ze wist wat er ging komen en nam het zekere voor het onzekere. Ze stond al, met haar armpjes over elkaar, in haar hoekje, voordat… Enne… ken je ook dat fenomeen; ‘nee is nee’. Over karakter gesproken. Maar aan de andere kant… Nog maar 3 jaar oud, prachtig wanneer je ze hoort kletsen en fantaseren. En Luus.. Ik denk dat deze dame alles en iedereen gaat overtreffen… Nog even leren lopen, en dan..
Met de jongens is die fase van ‘in de hoek’ inmiddels alweer een tijdje achter de rug. Niet van het knuffelen, want dat kunnen ze nog heerlijk wanneer ze samen met opa en oma lekker dicht bij elkaar zitten… “Oma, doe je nog even kriebelen”, zegt Luuk dan. En Gijs… Samen met zijn verzameling van meer dan honderd knuffelbeesten, is hij de allergrootste knuffelkont die ik ken… zo heerlijk.
Wanneer ik dan mijn ogen sluit, zie ik ons samen ook in het theater.. En al dromend hoor ik het applaus.. Voor onze ‘sterren’.