PrietJanPraat
Ons Brabants Moerstaaltje. Soms heb ik het gevoel dat we het een beetje kwijtraken. Dat het tussen onze vingers wegglipt… Aan de andere kant… Voor een leek lijkt het vaak op ‘chinees’ gebrabbel.
De opmerking: “Vat de skottelslet efkus ut de geut”, doet bij velen toch wel de wenkbrauwen fronsen. Meteen komt een grappig voorval van Brabants onbegrip van vele jaren terug bij mij bovendrijven. Mijn schoonmoeder gebood me met de volgende woorden: “Hey jonge, doedde gij ook is iets, en holt de toffel is efkus op”. Mijn wedervraag was waar en welke tafel ik op moest gaan halen. Ik was me totaal niet bewust dat het een verzoek was dat ik de tafel voor de maaltijd alvast wilde gaan dekken.
En toch…. Toch zou het jammer zijn wanneer het Brabantse helemaal zou verdwijnen. Met name, het plaatselijke dialect. Het “Hullie en Gullie en Thous en Hous”, verhaal. Soms zijn ze best verwarrend ook. Wanneer je, je laat ontvallen dat je: “Vanmerrege al vruug bent on-ge-re-je”, dan zijn er velen die denken dat je vanmorgen vroeg al een aanrijding hebt gehad.
Bijnamen, ook zoiets. Heel langzaam verdwijnt het. Soms… Best jammer. Vroeger, som prachtige creaties: “Wim de Boks” of Pietje den Blekke” bijvoorbeeld. Den Saai, den Tije, de Rut of den Bol. En wat te denken van Toon van Jan van Hannese. Kees de Lamert, Hasje Poellie of Hanneke Chloor… Ze werden soms ter plekke bedacht… En had je hem eenmaal, die bijnaam. Dan was hij voor het leven… Je kwam er voorlopig niet meer vanaf.
De generatie jongeren van de zeventiger- en tachtiger jaren. De grenzeloze- ofwel de patatgeneratie. Die kunnen zich ook geen voorstelling maken van het feit dat je op tv alleen maar Nederland 1 en 2 kon kijken. Zwart-wit tv… En dat je moest bellen vanuit een telefooncel en dat de pinautomaat nog moest worden uitgevonden.
Medisch Centrum West was op tv. Voor een buitenland vakantie, als je dat sowieso al deed, moest je geld wisselen in een andere valuta.. Of betaalcheques meenemen. De Commodore 64 met zijn gepiep en gekraak, was de eerste computer. Via de telefoon had je internet, niemand kon dan bellen. Kinderen liepen of fietsten naar school, ze werden niet weggebracht in limousines…
Nostalgie, het verdwijnt allemaal. Het glipt uit onze handen, anno 2018. Soms goed hoor, dat het er niet meer is… Maar soms mis je het. Tenminste.. Ikke wel.