PrietJanPraat
“Es ge mar gelukkig zet”. Hoe vaak hoor je het niet zonder er eigenlijk ook maar een seconde verder over na te denken. Geluk… Geluk is emotie, geluk is tevreden zijn, vreugde.. vrolijkheid. Is geluk mede te danken aan de welvaart die weer welig tiert, of is juist diezelfde welvaart de medeveroorzaker van het tegengestelde van geluk. Het ongelukkig zijn. Dat soms diep verstopte fenomeen dat zich vaak uit in onaangename depressies, woede of verdriet.
Het schijnt zo te zijn dat geluk voor ongeveer de helft erfelijk bepaald is. De rest van de verschillen wordt veroorzaakt door invloeden uit de omgeving. Erfelijk bepaald? Zou dat echt waar zijn?
Het materiële geluk is de buitenkant, zei mijn moeder altijd. ‘Moeders’ hebben nu eenmaal van die wijsheden. “Schijn bedriegt”, was er ook zo eentje die bij ons nogal eens over tafel rolde. Ze bedoelde te zeggen dat onder dat materiële geluk heel erg veel verdriet kan zitten. Geluk. Het was ‘stof’ om over na te denken.
Kijk maar eens om je heen. De welvaart spat er overal vanaf. Prachtige huizen, kleding naar de laatste mode, spiksplinternieuwe auto’s, vakanties naar verre oorden… De wijsheid van ‘ons mam’ kwam tijdens een gesprek dat ik had, lichtelijk bovendrijven. Het ontbrak de persoon in kwestie, waar ik met toeval aan de praat geraakte, aan niets. “Daar is niks mis mee, een prachtig welvarend leven”, was mijn allereerste gedachte. Het bleek al snel een inschattingsfout.
Een inschattingsfout. Het bleek uiterlijk geluk met een dosis acteertalent te zijn. Het bizarre van dat alles was, dat het ‘geluk’ zo nadrukkelijk en zo dichtbij aanwezig was. Hun ‘pasgeborene’ lag, in een werkelijk schitterende sprookjesachtige kinderkamer, vrolijk te krijsen. Niet veel later kwam het volgende enthousiaste ‘geluk’ uit school met een prachtige tekening in haar knuistje. Geluk… Je moet het wel willen of misschien moet je wel zeggen, kunnen zien.
Uiterlijk geluk, hoe ‘ongelukkig’ mag het zijn. Zijn de woorden ‘Carpe Diem’ hier van toepassing bedacht ik me. Zeker toen in de loop van het gesprek alles ongelukkiger werd. ‘Pluk de dag’, voor de een zo grijpbaar, voor de ander zijn diezelfde woorden hoger dan de hoogst denkbare berg.
Hoe bijzonder is het dat ze haar verdrietige woorden aan mij toevertrouwde. Ik zag die emotie, die openheid en vooral het vertrouwen wat ze aan mij schonk als een eerste voorzichtige stap onderaan de hoge, bijna onneembare, berg. Heel bijzonder, kan ik u zeggen.
Vertrouwen. Ook dat is geluk, onvoorstelbaar geluk wat je moet koesteren
Foto's:
