PrietJanPraat
Vakantie. Het is weer zover. Vrijdag zijn we naar de spetterende jaarafsluiting van De Overlaet, de school van onze jongens, geweest. Papa Tom deed mee, en dat was een ritje Rosmalen wel waard. We hebben er geen spijt van gehad. Het was een prachtige ochtend met het optreden van papa Tom en zijn dansers, zonder de anderen tekort te doen, toch wel als toppertjes. Tenminste dat vonden opa en oma, een beetje vooroordeel op zijn tijd. dat mag toch. Niet dan?
Hoe mooi is dat, zo’n jaarafsluiting voor de kinderen. Een compleet feestje met die joelende kinderen in de zaal. De leerkrachten die op het podium bezig zijn met de meest ingewikkelde danspasje… Wanneer een ‘mama’ iets te uitbundig bezig is haal je meteen haar kroost eruit met de handen voor de ogen, bijna roepende: ‘mam doe niet zo stom’. Aan de andere kant ook wel weer trots wanneer het applaus uit zaal over hun heen komt.
Een jaarafsluiting. Ik herken het niet als zodanig vanuit mijn basis schooljaren, zo’n dikke zestig jaar terug. Jawel, een soort van voetbaltoernooi was er, weet ik nog. Wij zaten op een jongensschool. De meisjesschool was in een geheel ander gebouw en deed, denk ik, weer andere dingen. Wij gingen voetballen, ergens op een knollenveld. Meester de Kort was de scheidsrechter, herinner ik me nog. Hij deed het in de ogen van de verliezers niet echt goed. “Inzouten” werd er langs de lijn gescandeerd. Hij heeft er zijn bijnaam ‘Jozozout’ toen aan overgehouden.
Vakantie. Natuurlijk is er in al die jaren veel veranderd. Gelukkig maar. Wij deden toen in mijn jeugdjaren met onze ouders een dagje ‘Bedafse Bergen’. Echt iets aparts, besef ik me nu. Ik kende toen hopen kinderen die echt nooit ergens kwamen. Een uitstapje naar park Tivoli in Berg en Dal was een dag waar je naar uitkeek. Dat park bestaat nog, zie ik op de website, maar dat terzijde.
Italië, Spanje of Portugal kende je alleen van de plaatjes tijdens de aardrijkskundeles op school. Met een beetje geluk kende je de hoofdsteden van al die landen. En een vliegtuig, ja daar ging je ooit eens naar kijken op Schiphol, herinner ik me. Maar vliegen… je wist niet eens of dat wel mocht, en dan daarbij, waar zou je in Godsnaam naar toe vliegen.
En toch zijn die herinneringen van toen wel mooi. Net zoals de herinnering dat ik jaren later op de brommer samen met mijn liefje naar Valkenburg voor een weekje op vakantie mocht gaan. Samen een week met zijn tweetjes, wat een luxe voor die tijd. Wel naar een jeugdherberg met, noem het maar, streng toezicht. Jongen en meisjes op aparte slaapkamers slapen. “Dat hoort zo. En anders blijf je maar thuis”, was moeders ijzeren wet.
Daar zou je nu, als ouder, mee moeten aankomen.