Jawel… Prosopagnosie. Het blijft me achtervolgen.. Deze week was het weer zover. Het lijkt wel of het alleen maar erger wordt. Een aantal jaren terug heb ik het hier al eens een keertje, ietwat summier, aangekaart. Maar de behoefte voor herhaling van dit jammerlijke feit is echt aanwezig, vandaar.
Toch wel dagelijks is er bij mij de confrontatie van: ”Gezichtsblindheid, prosopagnosie dus. Het niet herkennen van personen. Gezichten dus”. Stapelgek word ik er van. Ik kan met de beste wil van de wereld geen gezichten herkennen. Mijn buurman, dat lukt nog wel. Het zijn meer de mensen die je even, of een hele poos, niet hebt ontmoet of je ziet ze in een andere hoedanigheid. Of zomaar, tijdens het boodschappen doen of in de bieb of kroeg… of waar dan ook.
Stel je het maar eens voor: “Er staat iemand tegenover jou die jou het gevoel geeft dat hij of zij jou wel heel erg goed kent, en jij weet met geen mogelijkheid te bedenken wie er zo joviaal tegen je staat te praten”. Kijk, dat zoiets je één keertje overkomt… Och. Maar drie keer per dag geen herkenning, dan wordt de zaak wel een stukje ernstiger, niet dan?
Nog maar even geleden. Op een niet alledaagse plek, vol met wachtende mensen. Een jongeman, keurig in het pak, jasje losjes over zen arm. Net als wij, wachtend op hetgeen komen zou gaan. Hij spreekt me aan: “Hey Jan. Hoe is het. Jij ook hier, het is druk hé”. Enige paniek slaat toe. Wie is dit. De radars in mijn hersenpan draaien op volle toeren, maar…. ik denk dat ik het weet. “Gelukkig, dan kun je tenminste het gesprek op de juiste manier laten voortgaan”, bedenk ik me..
Een paar minuten later word ik met beide benen keihard op de grond gezet wanneer ik, tussen neus en lippen door, toch maar even naar zijn naam vraag. “Ik ben Stefan”, zegt ie fijntjes. Och ja, nu weet ik het weer. Nog maar even terug hebben we samen op een feestje een heerlijk glas wijn gedronken en misschien wel een uur staan kletsen. “Ik zat er weer eens mijlenver naast. “Weet je, domoor. Hij lijkt er nog eens op”, wrijft mijn eega het er nog even fijntjes in. Ik was weer duidelijk aan het, om maar eens een moeilijk woord te gebruiken, prosopagnosiëren. Wat staat voor gezichtsblindheid.
Helpt u me, als het weer eens zo ver is.. Zeg even wie u bent, waar we elkaar van kennen. Zou heel fijn zijn. Afgesproken?
Och ja. Op Wikipedia lees ik dat deze aandoening (gezichtsblindheid) al sinds 1947 bekend is onder de naam prosopagnosie. Zou het toeval zijn of een soort van willekeur… Maar 1947 is wel mijn geboortejaar.