Ik moest een foto hebben van ‘toen’, van heel lang geleden dus. Normaal gesproken open je dan je PC, laptop, iPad of smartphone en honderden, zo niet duizenden foto’s komen, te kust en te keur.. voorbij..
Nu was het even anders. Ik zocht een foto van ver vóór het digitale tijdperk. Dus de fotoboeken kwamen tevoorschijn.Op eerste pagina mijn geboortekaartje staan. “Ze geven kennis van… Wij noemen hem Jan”. Onder het geboortekaartje een foto van mij waar ik, met wel hele kromme benen, in een bedje lig met een katoenen luier om men billetjes. Toen waren er geen ‘pampers baby-dry’ op de markt. Zouden die kantoenen luiers sowieso nog worden gebruikt en zouden de hedendaagse papa’s en mama’s ze nog kennen?
Het zijn zowat de enige “baby- net geboren en eerste levensjaarfoto’s” van mezelf.. Moet je vandaag de dag komen.. Ik denk dat ik van onze drie hedendaagse kanjers alles bij elkaar misschien wel een- twee of drieduizend digitale foto’s in men bezit heb.. En toch… toch heeft zo’n fotoboek wel iets.. Heerlijk wegdromen in je herinnering, prachtig.
Ik blader door en kom al snel bij de kermisfoto’s. Toen, in de zestiger jaren, kwam op kermiszondag altijd een fotograaf naar het dorp. De foto kon je dan in het weekend na de kermis bekijken en/of afhalen bij bijvoorbeeld de drogist, kruidenier of een andere winkel waar de fotograaf zijn deal mee had gemaakt. De winkelier ontving dan, volgens mij, een bescheiden bedragje per verkochte foto.
Bij elke bladzijde komt de nostalgie voorbij, ik blijf dagdromen. Ik moet zelfs even nadenken wat ik ook alweer aan het zoeken was… Ik zie foto’s met mijn brommer.. men Zundapp en later mijn Florett.
En dan ineens zijn er die beeldbepalende foto’s van die grote brand van Motel Nuland. Heftig… Tot twee keer toe ging het hele spulletje in vlammen op. Het zijn spectaculaire foto’s. Eentje van een ontploffende gasfles bijvoorbeeld, precies op het juiste moment geknipt door de achterbuurman, Dokter Jan Visschers. Ik was toentertijd lid van de vrijwillige brandweer, herinneringen komen als vanzelf bovendrijven. Even verderop staan de foto’s van de trein die ontspoorde na een tragisch ongeval. Het maakte veel indruk, vooral dat ongeval. En dan de consternatie allemaal in zo’n dorpje. Sirenes van brandweer, politie, ambulance, spoorwegpolitie. Pieter van Vollenhoven kwam ter plaatse.
Op een woensdagmiddag kregen we alarmbericht dat er een vliegtuig was neergestort op Geffens grondgebied. Een vliegtuig neergestort, in Geffen? Ja hallo, geloof je het zelf……. De foto’s in mijn boek zijn het bewijs. We kwamen met het brandweervoertuig op de plaats van het ongeval (in de polder) en in eerste instantie zagen we niks, het was een beetje heiig weer, dat wel. We zagen wel een rookpluimpje in de wei, maar een vliegtuig? “Het zal wel loos alarm zijn,”, hoorde ik al iemand zeggen. Tot we in het weiland de piloot zagen lopen en zwaaien… De rookpluim was inderdaad van het vliegtuig. De straaljager had zichzelf gewoon helemaal als een speer in de grond geboord. Van het hele vliegtuig was niks meer te zien. En dan, een uurtje verder, lijkt het wel een militaire basis in de polder. Geffen was ineens, wereldnieuws.
Niet veel verder ben ik bijna aan het eind van het boek, lege bladzijdes geven aan dat het digitale tijdperk langzaam maar zeker zijn intrede heeft gedaan. Ik mijmer nog even na bij het zien van de laatste plaatjes. De gezochte foto echter, heb ik nog niet gevonden… Op naar het volgende album…
Foto's:
