VINKEL – Samen met zijn vrouw woont voormalig huisarts Ad van Heijningen net aan de rand van het centrum van Vinkel. Vanuit zijn voormalige praktijkruimte heb je een eindeloos zicht op de landerijen. Na zijn pensionering is er tijd voor; “de geneugten van het leven”. Voor de biechtstoel maakt hij graag even tijd.
Geloof je?
“Geloof is volgens mij een menselijke fantasie. Is het niet zo dat de mens leiding zoekt, noem het maar een geïdealiseerde leider. De mens is ook op zoek naar die leider, volgens mij. Geloof is een antwoord op hetgeen je niet weet. Vanuit mijn katholieke opvoeding heb ik geleerd dat God heeft geschapen. Je zou ook kunnen zeggen dat de mens God heeft geschapen. Idealiseren dus”.
Wat is je grootste deugd?
“Het feit dat ik me altijd heb ingezet voor het behoud van een huisarts in het dorp. Als ik de gemakkelijkste en meest winstgevende weg had gekozen was de huisarts van Vinkel nu al jaren buitendorps geweest. Het geeft me grote voldoening dat die opdracht is gelukt en we mogen van geluk spreken dat Jos van der Sande voor Vinkel heeft gekozen”.
Wat is je grootste zonde?
“Sja, het speelt nog weleens door mijn gedachte: “Kinderen in combinatie met een verbroken relatie”. Daar heb je eigenlijk maar één verliezende partij. En ik kan het weten omdat ik uit ervaring spreek. Ik had meer mijn best moeten doen om onze relatie in stand te houden, ben ik van mening. Minder eigen belang en meer het kindbelang. Verantwoordelijkheid dragen voor een eenheid. Punt uit”.
Wat koester je het meest?
“Het aller mooiste wat ik bezit natuurlijk, mijn kleinkinderen: Merel, Steijn, Simon en Mirte. Dat is zo wonderlijk en geeft je een enorm rijk gevoel. Kleinkinderen zijn slim, sociaal, intensief, mooi en zo verschillend van karakter. Prachtig. En daarnaast natuurlijk een mooi Vinkel met een gezellig plein – waarop het kruisgebouw overigens nog altijd een blokkerend obstakel is – en een fijn woongenot voor jong en oud.
Waar kun je heimelijk van genieten?
“De natuur. Alles wat leeft, het verbaast je steeds weer. Het is zo ingenieus, zo wonderlijk, zo mooi. Ik ben voor het leven lid van natuurgroep De Veldtjakkers. Vroeger gingen we nog wel eens een weekend op pad, een lang weekend in de vrije natuur. Nu houden we het bij een glaasje wijn bij kaarslicht en praten we over de natuur”.
Wat stuit je het meest tegen de borst?
“De arrogantie die de Westerse en Amerikaanse maatschappij tegenover de rest van de wereld tentoonspreidt. Vaak wordt, door hetzelfde Westen, hun koloniale verleden voor het gemak maar even vergeten. Vandaar ook de hypocrisie die er is.”
Van wie kun je nog wat leren?
“Je bent nooit te oud om… Maar toch wel het allermeest kun je leren, en dat heb ik ook uit ervaring vanuit mijn praktijk, van de eenvoudige Brabantse contente mens. Die wijsheden, vaak omvat in zomaar een gezegde of woordspeling, heeft me vaak aan het denken gezet.
Wie of wat zou een voorbeeld voor je kunnen zijn?
“Er zijn talloze voorbeelden te noemen. Die heb ik echt wel hoor, net als iedereen. Vaak bestaat dat alleen al uit respect. Maar als ik het breder bekijk, meer wereldser, dan kom ik toch wel uit bij Gorbatsjov. De voormalig president van de Sovjet-Unie. Dat was een leider met karakter. Die heeft het communisme als het ware omgebogen en het een sociaal liberale toekomst gegeven. Door zijn politiek van glasnost en perestrojka, maakte hij een einde aan de koude oorlog. Hij ontving in 1990 de Nobelprijs voor de Vrede. Die eretitel zegt toch genoeg, denk ik”.
Met wie zou je een Weesgegroetje willen bidden?
“Ik zou nog wel een keertje met mijn vader aan tafel willen zitten. Volgens mij zou zo’n gesprek nu veel openlijker zijn dan toen. Veel van mijn leeftijdsgenoten zullen dat wel herkennen. Het rare is wel, dat je het je nu pas bewust bent dat het toch wel een gemis is geweest. Ik ben benieuwd of hij trots op me zou zijn. Ik denk het wel. Zo zijn ouders toch.”
Foto's:
