Bijna een nieuw jaar. Tijd om iedereen maar eens het allerbeste toe te wensen. Heel veel geluk natuurlijk, vertrouwen, liefde en misschien wel het allerbelangrijkste, een goede gezondheid in het nieuwe jaar.
Goede voornemens. Wie heeft ze niet? De commercie maakt daar handig gebruik van. Stoppen met roken, afvallen, meer van het een en minder van het ander.
Stoppen met roken staat, heb ik het idee, op nummer één. Wij zijn echt twee blije mensen die dat niet meer nodig hebben. En we hopen echt van ganser harte: nooit niet meer dus. Alhoewel, soms, zo heel soms, heb je echt het verlangen… Raar is dat toch… Verslaving. Op internet is een heel mooi filmpje over verslaving: www.demorgen.be/wetenschap/confronterend-animatiefilmpje-toont-hoe-een-verslaving-werkt-b60095bc/
Goede voornemens. Het klinkt zo eenvoudig… maar wanneer je het in de praktijk moet brengen kan het ook zo moeilijk zijn. Discipline, dat is het toverwoord. Niet meer en niet minder. Want bijna elk voornemen van de ‘niet meer doen’ versie gaat in de meeste gevallen samen met de geneugtes van het leven. Lekker eten bijvoorbeeld… Het is en blijft genieten, niet dan? Vele hulpmiddelen staan tot je beschikking maar de discipline van jou eigen persoontje zal de klus moeten klaren.
Bij mij bijvoorbeeld moeten er kilo’s af. Het geheel behoeft verder geen discussie. Het feit wordt alleen nog maar versterkt door een opmerking van onze mannen, Luuk en Gijs, terwijl we op zondagmorgen samen van een heerlijk, door oma bereidt, ontbijtje zitten te genieten.
Ik geniet van een heerlijk opgeklopt eitje met uitgebakken spek. Ik hoor de heren zeggen: “Opa, de Kerstman heeft ook zo’n dikke buik als jij, hé Opa”. En daar zit je dan, met je eitje en je spek, in combinatie met die uitspraak die toch wel behoorlijk aankomt. Ik probeerde het nog te vergoelijken en zeg: “Och het zijn maar kinderen, toch”. En dan slingert Oma nog even dat bekende spreekwoord over tafel dat kinderen en dronken mensen, toch wel vaak de waarheid vertellen. Dank je lieve schatten, zo kan ie wel weer.
Boven staat onze personenweegschaal en zijn er op bijna elke kamer spiegels die zorgen voor een keiharde bewijslast inzake de stellingen van de heren en van Omalief. Om kort te gaan… Ja, de Kerstman, ik zie hem nu ook, in levende lijve. De muts en de baard ontbreken, maar verder…
Zal ik dan toch maar? Die overtollige Kerstmankilo’s moeten er eigenlijk wel af, hoe dan ook. Wat zou het mooi zijn wanneer ik weer die mooie, prachtige, slanke man zou worden van toen… Zucht… Wat een klus, bedenk ik me… Al dat lekkers…. Discipline, ik haat het woord nu al.
Als ik het zou doen, dan zou het een dag na nieuwjaarsdag zijn. Raar? Nee echt niet dus. Op Nieuwjaarsdag is het een soort van traditie om samen te brunchen… met de evenzo traditionele heerlijke gekookte rundertong met champignonroomsaus, een lekkernij die we nog van ons mam hebben meegekregen. En ik hoor ons mam nog zeggen dat je die heerlijkheid voor geen goud mag missen en eigenlijk het jaar mee moet beginnen.
En die belofte aan haar kon ik dus echt niet breken. Vandaar enig uitstel van mijn voornemen. Excuus hiervoor. O ja… voordat ik het vergeet: “Heb je het animatie filmpje gekeken… echt doen hoor”.
Succes, met alles.
Foto's:
