VINKEL – Een bezig baasje. Druk, met van alles en nog wat. Samen met zijn lieftallige vrouw Maria (56) en de meiden Nikki, Jamie en Terri, woont hij sinds mensenheugenis in Vinkel. Hij is wereldberoemd, in heel Vinkel en ver daarbuiten. Vooral vanwege zijn dienstbaarheid. De woorden: “Nee, ik kan niet en ik heb geen tijd”, komen in zijn woordenboek niet voor. Er gebeurt in Vinkel eigenlijk niks zonder Ad Leeyen (58), lijkt het wel.
Geloof je?
Jawel. Ik geloof, dat kreeg je vroeger met de paplepel ingegeven. Op de dag van vandaag is dat toch wel even anders. Ikzelf ben best een aanhanger van het spirituele, als ik eerlijk ben. Daar geloof ik in, ook in reïncarnatie. Ik ben er heilig van overtuigd dat we in een andere hoedanigheid terug gaan komen. Aan de andere kant, het geloof kan ook angst uitstralen. Kijk nu maar weer, bijna alle oorlogen zijn ontstaan vanuit het geloof. Best eng, toch?
Wat is een goede eigenschap van je?
Dat is een inkoppertje. Bezig zijn met het Vinkelse verenigingsleven. Ik denk dat ik dat wel van mezelf mag zeggen. Dat doe ik al zolang ik het me kan heugen. Toen eens begonnen samen met mijn vriend Rini van de Ven. Mooie tijden waren dat… en nog steeds.
Wat is je grootste zonde?
Ik denk dat wel duidelijk is. Ik had misschien wel wat vaker thuis mogen zijn, bij de dames. Door alle dingen die ik meende te moeten doen heb ik ook wel dingen gemist. Door de discotheek, radio maken of het organiseren van een of ander was het bijna altijd haasten en was er geen tijd voor de alledaagse dingen. Maria die verdient sowieso een hele grote dikke pluim op haar hoed voor haar begrip, geduld en zorgzaamheid. En een hele dikke dankjewel… Maar dat geldt ook voor drie meiden… Echt top hoor.
Wat zou je grote wens nog zijn?
Echt… een wens, mijn wens? Dan zou ik kiezen om mee te gaan naar het internationale ruimtestation ISS dat in een baan om de aarde draait. In 1998 werd de eerste module gelanceerd en sinds het jaar 2000 is het station permanent bewoond. Die techniek alleen al, om dat te ervaren. Wauw!
Waar kun je heimelijk van genieten?
Van de kleine gewone alledaagse dingen. Van de meiden bijvoorbeeld. Ik heb voor ieder van hun een soort van discotheekje gemaakt, inclusief een mooie collectie singles en LP’s. Wanneer ze dan zelf op een rommelmarkt iets gevonden hebben en mij die heel enthousiast komen laten zien… Dat is toch prachtig, niet dan. Ik ben van huis uit niet zo sentimenteel, maar weet je… Dan knipper ik wel eens met men oogjes….
Wat stuit je het meest tegen de borst?
Twee dingen. Ten eerste ben ik van mening dat er in ons Vinkels Durpke nog best veel mensen zijn met heel veel vrije tijd, die best nog wel wat vrijwilligerswerk kunnen doen. Wie de schoen past, trekke hem aan.
En punt twee: Ik ben van mening dat iedereen een donorcodicil in zijn bezit moet hebben. Punt uit en discussie gesloten. Onderneem nu actie, nu het nog kan: www.donorregister.nl
Van wie kun je nog wat leren?
Van iedereen toch, elke dag maar weer. Ik weet het, het is een geijkt antwoord. Maar toch, als je gezegend bent met een luisterend oor… Dan ben je rijk en blijf je leren van elkaar, niet dan?
Wie of wat is je grote voorbeeld?
Mag dat ook iemand zijn buiten Vinkel… Zo ja, dan komt er maar een persoon in mij op. Nelson Mandela. Zijn enorme geloof in de goedheid van de mens en zijn positieve denkwijze heeft bij mij zo’n grote indruk gemaakt. Dat is gewoonweg niet onder woorden te brengen. Wat ben je dat groots… Zeker na al dat onrecht wat hem is aangedaan.
Met wie zou je nog een Weesgegroetje willen bidden?
Duidelijk. Natuurlijk met mijn broer Marcel, overleden in 1997. En wanneer ik daar toch ben, dan ook met Rini van de Ven. Die mis ik heel erg. Ik zou toch zo graag even bijkletsen met Rini. Kon ik meteen vertellen wat er intussen allemaal gebeurd is, terwijl hij weg was/is. Over afgelopen carnaval, de Dolle’n Aovonden, de Brugstraat, dat ie zo mooi is geworden.. Ik zou wel meteen aan hem vragen hoe het daar is, achter het Witte Licht. Had ik wel eventjes een mooie primeur voor in de Echo…. ha ha.
Heb je verder nog iets op te biechten?
Ja. Ik erger me aan het feit dat wij, onze generatie dus, tien jaar langer moeten werken als gepland door dat opschuif gedoe van de pensioengerechtigde leeftijd. Dat klopt niet. Als wij straks klaar zijn, zijn we 68 jaar of nog meer. Hallo meneer de Minister, wat moeten of kunnen wij dan nog…. Kom op zeg..
Foto's:
