PrietJanPraat.
Papa en mama hadden kaartjes voor jaarlijkse uitvoering van de “Rooie Tèsneuzik”. De Heessche pronkzitting. “Of het goed was dat Fien en Luus van zaterdag op zondag konden logeren”. Natuurlijk kan dat.. “Oké. Maar je moet wel weten dat Luus de laatste tijd nogal vaak wakker wordt, zo tegen middernacht, huilend, en dat doet ze dan best lang”. We hoorden het niet eens… Hoezo wakker, hoezo huilen, en lang..
Luus is net een jaar geworden. Echt een scheetje… Als een tijger, zo snel, kruipt ze door de huiskamer en keuken. Hoewel ze heerlijk met een bak speelgoed alleen bezig kan zijn, blijven de afstandbediening en de mobile telefoon toch wel haar voorkeur speeltjes..
Fien is met haar bijna drie jaar van een geheel andere orde. Ze is een grote fan van Dora en van Bumba. Zalig onderuit gezakt op de bank voor de tv, als het kan en mag met haar duim in de mond, heb je er geen ‘kind’ aan. Kleuren, knutselen, kleien, puzzelen en verstoppertje spelen, alles komt voorbij. En als we dan het hele ritueel hebben gehad hoor je ze zeggen: “Mag ik nu even op de I-pad Oma”. De moderne tijd, hé.
En dan is het bedtijd. Wassen, pyjama aan, tanden poetsen en een natuurlijk een verhaaltje voorlezen. Fien mag in het grote bed op de logeerkamer. Luus gaat in haar eigen bedje, bij opa en oma op de kamer, onder de wol. Het schiet nog heel even door je gedachte; “wakker, huilen en lang….”. Neeje, niet bij ons. Het blijkt een ijdele hoop.
“Even rust”, hoor ik oma even later op de bank bijna verzuchten. Net wanneer we hebben ‘geappt’ dat het allemaal rustig is aan het front, horen we Luus over de babyfoon. Een blik op de klok geeft aan dat het 10 uur is. Het huilen gaat langzaam over in krijsen… O jee… dus toch… Komt het nou door die vervelende hoest, of…
De volgende uren wordt alles, maar dan ook alles, door oma en opa uit de kast gehaald om het bekende ‘zand van Klaas Vaak’ bij kleine Luus in de ogen te strooien. Helaas. En wanneer ze dan eindelijk in de huiskamer bij opa op schoot zit, zie je een lachje verschijnen rondom dat kleine guitige mondje. Een soort van overwinningslachje lijkt het wel…
We liggen in bed en ik zie de wijzer van de klok tussen de twee en de drie staan. We nemen een besluit. En net op het moment dat Luus zich tevreden en wel tussen opa en oma heeft genesteld, komt Fien zo tegen drieën maar eens even informeren wat er toch wel niet allemaal aan de hand is.. En ook zij, geef haar eens ongelijk, wil ook in het grote opa- en omabed.
“Brabantse nachten, zijn lang”, jawel hoor, het klopt als een bus. In de vroege ochtend zijn opa, oma en Fien al weer wakker.
En wie ligt er nog heerlijk in dromenland… Juist… Luus ja. Goed geraden.