TRADISIE

We doen het al jaren. En als ik me niet vergis heb ik het al een keer vaker besproken. Maar ik kan het echt niet laten.. Ik kan er niks aan doen, het is te mooi om mee te maken, te beleven en vooral om te ervaren. Effe noar Geffe, ons feestje, onze manier van beleven…

De kriebels zijn er al een aantal dagen. Effe op en neer bellen en eppen om de juiste tijden af te spreken voor (alvast) de zaterdagmiddag. Die zaterdagmiddag is voor ons een soort van traditie. Zo rond de klok van twee uur komen we (op de fiets) bijeen op het dorpsplein. Piet en ik. Twee oud- voorzitters van het spektakel. Dit jaar sloot Bert, de derde. inmiddels oud- voorzitter, zich aan bij ons aan. De ‘tradisie’ zet zich, ook in dit 43e jaar, voort.

Wat we dan doen. Eigenlijk niet veel. We gaan dan met de fiets over de markt waar ieder druk is met opbouwen. We maken een praatje, steken heel soms de helpende hand uit, proeven alvast de sfeer en eindigen onze rondgang steevast op een terras. En daar op het terras wordt het langzaamaan een verzameling van vele Effe noar Geffe vrienden en hoor je met grote regelmaat het klinken van de glazen wanneer er weer wordt er geproost op een mooi en gezellig weekend.

Op zondag, we krijgen alle vrijheid van onze vrouwkes, zijn wij Piet, Bert en ikke in alle vroegte aanwezig. De een iets fitter dan de ander, maar we zijn er wel. De miljoenste bezoeker gaan we ontvangen.. Een miljoen mensen zijn er in al die jaren over de vloer geweest. Eerst laten we de officiële opening maar eens rustig op ons neerdalen. En dan… de mert op… Ik zal het in beetje stijl, op de Geffes dus, proberen te verwoorden:

“Eigelik doen we nie meer dan wa lulle, en wa kletse mi iedereen… En est innigszins kan, op tijd ut terras op um te pruve of det bier smakt en dan lousteren we mee persant nor de muziek. En ut mooie is, ge komt van alles en iedereen tegen en kent den inne um nie, nou dan kent den andere um wir wel…. Ut schiet dus nie echt op. Dees joar zen we volk van buitenaf tegekomme die vanaf den uurste keer da de mert der is, nor Geffe komme. Drie-envirtig kirre al.
Wij moette ook kijke of alles goed is wesse georganiseerd hen.. tenminste wij denke da we da moette. Durrum kijke we ok steeds zo wijs.. En wetter dan nie goed is, zeige we wir dur, snapte. We hent der mi zen drieje gewoon kei druk mi… We vuulen ons dan ook heel belangrijk.. Es ge da mar wit”.