Plots lag hij in de bus… De onverwachte uitnodiging. Hij viel in de categorie: “leuk, gezellig en onverwacht”. Om dit enigszins duidelijk te kunnen maken moet ik toch wel even terug in de tijd. Eind jaren tachtig, zo’n 30 jaar geleden. De luchthaven van Palma de Mallorca voor een zalige zonvakantie. Twee weekjes vertoeven in ‘ons’ hotel.
Bij het wachten op de koffers waren ze daar ineens. Een druk gebarende en nog drukker pratende Paul met aan zijn zijde een prachtige blondine, Annemarie genaamd. Twintig jaar jong waren ze. Dan voel je jezelf met je 40 jaar best al heel oud. “Wij zijn voor het eerst in het buitenland op vakantie”, hoorde ik hem zeggen met een hulpeloze blik in zijn ogen. Onze hulp was meer dan welkom.
Met toeval logeerden we in hetzelfde hotel. Ze zijn de gehele vakantie niet van onze zijde geweken, zoals ze dat zo mooi zeggen. We hebben samen een onvergetelijke vakantie gehad. Twee hartelijke, eerlijke en vooral spontane jonge mensen die hun hele vakantie met twee van die oudjes en hun kroost opgetrokken zijn.
Normaal gesproken maken we geen afspraken voor thuis. Met hun hebben we dat wel gedaan. Toppertjes zijn het, Paul en Annemarie. Met Effe noar Geffe bijvoorbeeld waren ze onze vaste gasten. “Kom maar, maar doe wel zelf je ding, zoals eten en drinken… want wij hebben het met die dagen te druk”. Ze voelden dat samen perfect aan. We zijn op hun trouwfeest geweest, samen nog leuke uitjes gedaan.
En toen, heel langzaam, verflauwde het contact, bijna definitief. Het kerstkaartje was er nog wel, een geboortekaartje, kortom… ieder leek zijn eigen gang te gaan… Via de social media bleven we elkaar volgen. Via dit medium hoorden we ook dat Paul eigen baas was geworden, zijn grote wens.
En plots lag hij in de bus; de uitnodiging. “Abraham ben ik geworden, de grijze haren zijn er, de hoogste tijd voor een feestje”, lezen we op de uitnodiging. De dag komt voor ons niet echt goed uit. We eppen en bellen en we gaan afspreken. Het wordt, zeker weten, een druk dagje. Een inhaalslag van 30 jaar, begin er maar aan. “Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kunt doen”, bedenk ik me maar weer.
Wat is dat toch jammer dat vaak, zo maar ineens, het contact verzwakt.. En het waarom, wie het weet mag het zeggen… Of zijn we gewoon te laks, hebben we het te druk met van alles en nog wat..
Ik krijg zomaar ineens spontaan de behoefte om Jan, Ans, Henk, Jose, Anja, Piet, Hans, Kees… en al die andere te gaan bellen, schrijven of eppen om afspraken te maken… Doen Jan.
Foto's:
