Kennen we ze nog… die Super 8 filmpjes, zonder geluid. Wanneer je een vliering gaat opruimen kom je nog eens wat tegen.. Ik was toentertijd een fervent filmer. Een aantal maanden geleden hadden wij weer zo’n opruimwoede, wie kent het niet. Achter de schuine kant op de vliering lagen, in een stoffige doos, heel veel herinneringen. Diverse spoelen vol met gemonteerde filmpjes van heel lang geleden…
We hebben er een avondje voor uitgetrokken. Het gesnor van de projector gaf een vertrouwd en nostalgisch sfeertje. “Mijn eerste film” stond er keurig in kleine lettertjes bij de eerste bibberende beelden van de smalfilm. Uren ben ik met het monteren van de filmpjes bezig geweest. Een overtollige slaapkamer was mijn filmstudio, net echt… weet ik nog. Spannend was het wanneer je filmpjes terug kwamen van de ontwikkelcentrale in die kleine gele zakjes… Ik besef dat het intussen meer dan veertig jaar terug moet zijn geweest. We hebben een geweldige super 8 film ?avondje gehad. Vakantiefilmpjes, de intocht van de Sint, van de slagerij. Bedenk het maar, alles kwam voorbij. We hebben toen meteen besloten dat we het dierbare materiaal veilig moesten stellen. Alle Super 8 moest digitaal worden gemaakt.
Opruimen heeft ook het verrassende… Je komt dingetjes tegen waarbij je gewoon even bij weg kan dromen, niet dan? Ik vond een schrift, het was bijna een boekwerk, waar ik de dagen van het jaar kort had (willen) beschrijven. Een soort van dagboek. Een mooi plan, alleen het was niet compleet… Ineens stopte het, het zal wel te druk zijn geweest… Maar wat er te lezen was… echt mooi man. Ik zat daar, in een hoekje op de vliering, voor even de wereld om me heen te vergeten…. Het was voor mij even jaren zeventig.. De benzine was op de bon, lees ik. Kun je het je voorstellen. Ik weet nog dat er op zondag geen auto’s mochten rijden. Je zag alleen rolschaatsende kinderen op de rijksweg.
De vele videobanden, meer dan 40 stuks, kregen onze aandacht. Vooral de cruciale vraag: “Hoe krijgen we dat allemaal digitaal”. Want ook die beelden op de band waren niet voor eeuwig houdbaar, werd verteld. Jaren terug had ik alles op een hele hoop dvd’s een op een over gezet. Althans, dat dacht ik…. Het was, op dvd nummer een na, allemaal mislukt. En nu, nu had ik van iemand een apparaatje, met heel veel snoertjes en aansluitingen er op… En met dat apparaatje, daar zou je een videoband digitaal kunnen maken. Naar de pc, dvd of USB… Roept u maar.. Als je tenminste weet hoe je het moet aansluiten.
Vraag niet hoe, maar het instellen is me gelukt. En weer, bij het zien van de eerste videoband al, droom ik weg. Pure nostalgie… Jeetje, wat er nu weer voorbij komt grenst aan het onvoorstelbare. Het oefenen van spreekbeurten over postzegels en over de brandweer. Allemaal opgenomen voor het nageslacht. De gewonnen playback wedstrijd door Bram, Ron, Remon, Michel en Bas… En ook die van Jeske en Lobke op school komt voorbij. Optredens van Janus en Peer, de brand van het Motel, feestjes, verjaardagen, de Sint intocht, communiefeestjes, vakantiefilms, Effe noar Geffe…
Een uur is niks… Het vliegt voorbij. Sommige beelden maken je even stil… Dierbaren, die helaas niet meer onder ons zijn, komen voorbij. Je ontkomt er niet aan… Zeker niet wanneer je zo terug kijkt in het verleden. Weet je… het maakt je stil bemerk ik…
Marijke komt even om het hoekje kijken… “Och”, zegt ze, “Kijk… ons mam. En daar, jullie papa en mama en die meiden van ons… Ohh.. en kijk toch eens die kleren, die hotpants, die iedereen aan heeft”, lacht ze.
Het schiet nog niet echt op… men digitalisatie… De plannen zijn er wel, zeer zeker… Maar het beleven van alle herinneringen zijn nog te mooi en te dierbaar.
Foto's:
