?
“Elk nadeel, heb z’n voordeel”. Deze kenmerkende Cruijffiaanse uitspraak kan zeer zeker gelden voor hetgeen ik met u wil delen vandaag. Het wonen in een dorp of stad. In de Anonimiteit (de stad) of juist in de Autonimiteit (het dorpse).
De Autonimiteit, het dorpse dus volgens Wikipedia. Het kenmerkende van het dorpse is volgens een kennis van ons: ”Het alles weten en vooral willen weten van elkaar en de medemens”. Einde citaat. Ik vind het nogal zwart-wit, deze stelling. “Ik ben alleen maar belangstellend”, hoorde ik een echte roddeltante vrij serieus zeggen. “Het kan alle twee, maar waarom eigenlijk”, zou Cruijff zeggen.
Wij hebben met het dorpse te maken. Het heeft ook zijn charme, zeggen ze. Sommigen kicken er op, en weer anderen verafschuwen het. Maar weet je, wanneer je er je hele leven lang woonachtig bent, worden dingetjes vanzelfsprekend, toch?
Van de week, dinsdag bijvoorbeeld…. Bij de Jumbo buiten kom ik R. tegen, de moeder van S. om het maar even anoniem te houden.. We hebben elkaar een hele poos niet gezien en kletsen elkaar, buiten bij de ingang van de super, de oren van de kop… We roddelen zelfs niet eens… Het is, gewoon gezellig even bijkletsen over de kinderen, kleinkinderen… gewoon de alledaagse dingen.
En terwijl we staan te praten, komt een oudere mevrouw naar buiten, met haar rollator… Ze is wat moeilijk ter been… In het mandje en haar tas liggen de boodschappen en op het plateautje van de rollator ligt… haar portemonnee… Zo voor het grijpen voor wie maar wil.
We kijken elkaar aan en R. spreekt die mevrouw daarover aan. R. pakt de portemonnee en stopt deze onder in de tas van de mevrouw. “Zo, dat is beter en veiliger zo”, hoor ik R. zeggen. Is dat de sociale dorpse controle…. Ik denk het wel… Dat heeft toch niks met nieuwsgierigheid of bemoeizucht te maken. Behulpzaamheid is een mooier en vooral beter woord, voor deze oplettendheid van R.
Een poosje later sta ik, verderop in het dorp, op de hoek van de straat met T. te praten. Ik wilde aan haar even mijn excuus kwijt… Was een beetje dommig geweest een aantal dagen eerder. Gelukkig kwam ik ze tegen onderweg. We hebben een heel fijn gesprek gehad, zomaar… midden op straat, best lang.
En weet je… Laatst kwam ik met toeval met iemand aan de praat die zich bijzonder eenzaam voelt… “Ik heb dagen dat ik niet een woord spreek. Dan zie ik niemand en dan praat ik dus ook niet, van ’s morgens met het opstaan tot in de avond wanneer ik weer naar bed ga”, hoor ik haar zeggen. Ik schrok daar erg van en ik heb beloofd dat ik eens aan zal bellen, voor een kopje koffie.Terwijl ik dit schrijf betrap ik me erop dat ik de belofte tot op heden nog niet ben nagekomen…
Het zijn voorvalletjes die, denk ik, in de grote stad vaak aan je voorbijgaan, de anonimiteit… toch? Aan de andere kant, de Autonimiteit.. Het dorpse dus. Het kan zijn charme hebben, de oprechte belangstelling die er kan zijn, het medeleven en gewoon, het elkaar groeten in het voorbijgaan… Moet je dat als storend ervaren… Soms.. voor de een wel en de nader niet, denk ik.
Maar weet je…. “Elk nadeel, heb zo zijn voordeel”, zullen we het daar maar op houden…
Foto's:
