De reacties op de vorige column waren enorm positief. Vooral dat het me gelukt was te stoppen met roken. Tja, daar moet dus even iets rechtgezet worden.
Ze had het al aan de balie gezegd bij de supermarkt, toen Munne Mins speciaal voor mij mijn laatste pakje ging halen: gaat Sophie nu stoppen met roken? Tijdens corona? Nu er toch al niets mag? Geeft ze dan dat ene pleziertje op?
Ja, had Die van Men geantwoord, dat gaat ze doen. En dat was op zich al bewonderenswaardig, want hij heeft al talloze pogingen voorbij zien komen en weet elke keer weer het vertrouwen in mij opnieuw te vinden.
Ik wist het ook zeker: deze keer zou het me echt gaan lukken. Wat was er nou makkelijker dan stoppen met roken nu er geen carnaval te vieren was, geen terrassen open waren en we sowieso niet bij elkaar op bezoek mochten? Appeltje, eitje toch?
En het lukte: een dag, een week, een maand, zelfs vier hele maanden. Ik kwam in de eerste acht weken ongeveer twaalf kilo aan. Zelfs dat was nog te overzien, want ik zou vast wel ooit ook weer gaan lijnen en stoppen met roken was nu eenmaal belangrijker.
De pleisters hielpen enorm. Ja, ik snoepte. Ja, ik dacht om de anderhalve minuut aan een sigaret. De moeilijke momenten bleken anders dan ik van tevoren had gedacht. Maar het lukte dus. Zelfs toen de tweede lockdown inging. Zelfs met kerst. En met Oud en Nieuw.
In maart was er een plechtig moment: ik stopte met de pleisters. En begon twee dagen later weer. Twee weken later probeerde ik het opnieuw. Humeur? Onder het vriespunt. Want: niks mocht. Geen vrienden, geen feestjes, geen plezierig vooruitzicht. Het zelfmedelijden sloeg toe, de tranen zaten hoog, en Die van Men wist weer waarom hij al die eerdere keren sigaretten ging halen. Ook deze keer reed hij naar de pomp. Binnen mum van tijd was ik weer mijn oude zelf. Alleen dan veertien nutteloze kilo’s zwaarder.
Groetjes Sophie Fleur Verbiesen
Foto's:
